Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2025, διανύοντας πλέον τα είκοσι πέντε έτη προσφοράς και συμπληρώνοντας ενενήντα τρεiς (93) ασκούς αγάπης και αίματος, εκεί στα Πηγάδια του Δήμου Αβδήρων, παραδίπλα από τον Ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ανάμεσα σε εθελοντές της ΑΓΑΠΗΣ και φίλους.

Όπως κάθε μέρα που ξημερώνει και λέμε –όσοι λέμε- καλημέρα με την πραγματική της έννοια και όχι από συνήθεια ή υποχρέωση , νιώθοντας ευλογημένοι που ανοίγουμε τα μάτια μας, έτσι ευλογημένοι νιώθουμε και αισθανόμαστε κάθε φορά που μας αξιώνει ο Θεός και η υγεία μας να αιμοδοτούμε εθελοντικά.

Να αιμοδοτούμε εθελοντικά για τον άγνωστο πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Όχι διότι κάποιος μας το ζήτησε αλλά γιατί γνωρίζεις ότι πάντα υπάρχει αυτή η ανάγκη, η ανάγκη για μετάγγιση. Και να νιώθεις και συνάμα τυχερός γιατί θα μπορούσες να είσαι στην απέναντι όχθη και να περιμένεις την προσφορά και την αγάπη κάποιου άλλου για σένα. Και στην αναμονή αυτή τίποτα να μην έχεις σίγουρο και δεδομένο. Ούτε ότι θα βρεθεί ο ασκός ή ασκοί αίματος που χρειάζεσαι σε ποσότητα και στην ομάδα αίματός σου, ούτε αν θα βρεθεί ή βρεθούνε στο χρόνο που τα έχει ανάγκη ο οργανισμός σου.

Στην καθημερινότητα όλων μας, έχει ανθρώπους που υποφέρουν. Υποφέρουν από διάφορα πράγματα και καταστάσεις ο καθένας. Αυτοί που υποφέρουν για λόγους υγείας είναι ακόμα πιο αξιοπρόσεκτοι για εμάς τους οργανωμένους εθελοντές αιμοδότες. Ειδικά αυτοί που μας χρειάζονται, που χρειάζονται το αίμα μας για να ανακουφιστούν, για να δυναμώσουν, για να ζήσουν. Να ζήσουν από το αίμα μας. Αντιλαμβανόμαστε άραγε πραγματικά ότι κάποιοι ζούνε από το αίμα μας, ζούνε με το αίμα μας ; Πόσο σημαντικό για εμάς όσο και για αυτούς. Να σε αξιώνει ο Θεός να βοηθάς συνανθρώπους σου με αυτό τον τρόπο.

Οι δουλειές μας, οι υποχρεώσεις μας, οι δεσμεύσεις μας, τα προβλήματά μας δε τελειώνουνε ποτέ. Αυτά εξάλλου είναι και το αλάτι και το πιπέρι της ζωής.

Μπορούμε και πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να πηγαίνουμε σε ένα χώρο που διοργανώνεται ή διεξάγεται αιμοδοσία. Όλοι όσοι και όσο είμαστε ακόμα υγιείς μπορούμε να το κάνουμε , πρέπει να το κάνουμε, πρέπει να αιμοδοτούμε. Όσο για τον φόβο που επικαλούνται κάποιοι ή δεν επικαλούνται (τον κρύβουνε), φόβος για άλλα θέματα δεν μας απασχολεί, δεν μας τρομάζει, δεν μας κιοτεύει και μας απασχολεί μόνο όταν και αν θα αιμοδοτήσουμε; Θέλει λίγο ψάξιμο μέσα μας, θέλει και πολύ να βλέπουμε και να ακούμε, γύρω και μπροστά μας… Εκεί έξω καθημερινά έχει κόσμο που υποφέρει από έλλειψη αίματος….

Αν έστω και έναν (μη αιμοδότη έως τώρα) αγγίξουν αυτά που κατέθεσα σε αυτό το κείμενο, ο αγώνας επιβίωσης κάποιων συνανθρώπων μας θα γίνει πιο εύκολος, πιο βατός, πιο αισιόδοξος.

Προσφέρουμε λοιπόν το αίμα μας για όλους αυτούς που το χρειάζονται πραγματικά… και ας είναι αχρείαστο για εμάς και για τους δικούς μας ανθρώπους…

Ταυτόχρονα με την προσφορά μας ενισχύουμε τα Εθνικά Αποθέματα και την Εθνική Δεξαμενή.

Ιωάννης Χαρ. Παπαχρόνης

Εθελοντής αιμοδότης

Πρόεδρος του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Ξάνθης «Η ΑΓΑΠΗ» έτος ιδρύσεως 1975

Α’ Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών έτος ιδρύσεως 1987

Τιμηθείς από την Αυτού Εξοχότητα τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας το έτος 2015 για τις πολλές εθελοντικές αιμοδοτήσεις προς τον άγνωστο πάσχοντα συνάνθρωπο.